Bullmastiff: opis, charakter, choroby [zalecenia weterynarza]

Bullmastiff należy do grupy molosów, czyli niezwykle silnych, wytrzymałych i umięśnionych psów ras olbrzymich, które wykorzystywane były jeszcze w czasach starożytnych jako psy bojowe.

Historia rasy bullmastiff

Same bullmastiffy, jak słusznie sugeruje ich nazwa, powstały zasadniczo z kojarzenia buldoga staroangielskiego z różnego typu mastifami. Poszukiwano wówczas rasy psów, która łączyłaby wzrost mastifa z szybkością i zaciętością ówczesnych buldogów.

I tak powstał znany nam bullmastiff z grupy psów pracujących, którego przeznaczeniem było łapanie kłusowników i odstraszanie wszelkiego rodzaju amatorów cudzej własności, w razie potrzeby broniąc mienia własnym ciałem.

Psy te działały w charakterystyczny dla siebie sposób – zakradały się cicho do nielegalnie polujących, po czym nagle i gwałtownie wyłaniały się z krzaków, budząc postrach samym wyglądem. Bullmastiff zatrzymywał w ten sposób przeciwnika nie dając mu drogi ucieczki i zmuszając do zaczekania na nadejście odpowiednich służb leśnych.

Doskonały węch bullmastiffów wykorzystywany był także do tropienia zwierzyny, ale samego ataku nigdy nie przeprowadzały. W Afryce bullmastiffy sprawdzały się świetnie jako wartownicy, pilnując wejścia do kopalni złota i diamentów.

Historia bullmastiffów zaczyna się w XIX -wiecznej Anglii, natomiast ich hodowla rozwijała się dość szybko i w Stanach Zjednoczonych AKC przyjął je w swoje szeregi już w 1933r, a FCI uznało i zaakceptowało pierwszy wzorzec rasy tego silnego psa w 1987 roku.

Jednym z najbardziej znanych przedstawicieli tej rasy był Butkus, pies należący do Sylvestra Stallone, który wystąpił u boku swego pana w obu częściach kultowego filmu “Rocky”. Innymi sławnymi posiadaczami bullmastifów byli między innymi Jon Bon Jovi, Bob Dylan i Marlon Brando.

Sympatyczny bullmastiff o wdzięcznym imieniu Swagger jest maskotką drużyny futbolu amerykańskiego Cleveland Browns i jeśli wierzyć jego profilowi na oficjalnej stronie zespołu, uwielbia żuć poroże jelenia, a jego ulubionym przysmakiem jest smażony kruk 😉

Według klasyfikacji FCI bullmastiffy należą do grupy 2.

Bullmastiff charakter

Bullmastiffy są wbrew pozorom spokojne i idealnie nadają się do roli psów rodzinnych.

Ich zrównoważony charakter, cierpliwość i wysoki próg pobudliwości sprawiają, że psy tej rasy nie denerwują się z byle powodu, ale mają silny instynkt obronny i jeśli ten powód się znajdzie i wyczują zagrażające swojemu “stadu” niebezpieczeństwo, potrafią stanąć w obronie swojej rodziny i przystąpić do ataku.

Kluczem do osiągnięcia złotego środka jest wczesna i właściwa socjalizacja szczeniąt bullmastifa, szkolenie bullmastiffa i trening posłuszeństwa. Psy tej rasy powinny mieć opiekunów doświadczonych, asertywnych i o silnej osobowości, znających techniki pracy z psami o tendencjach do dominacji.

Bullmastiff to idealny pies stróżujący; bullmastiff najlepiej będzie czuł się w domu z ogrodem, ale poradzi sobie także w małym mieszkaniu.

Psy rasy bullmastiff nie potrzebują zbyt dużej ilości ruchu, więc kilka spacerów dziennie w zupełności je zadowoli, choć sprawdzają się także w sportach typu:

• agility,
• obedience,
• dog carting (ciągnięcie wózka).

Psy rasy bullmastiff nie są zbyt przyjazne dla przedstawicieli własnego gatunku w szczególności tej samej płci. Nie przepadają też za kotami i mają dość silny instynkt “łowiecki”, więc trudno im się oprzeć pościgowi za takim futrzakiem. Inne zwierzęta też powinny mieć się na baczności.

Psy tej rasy dobrze tolerują dzieci i pozwalają im na szarpanie za uszy, czy siadanie na nich, ale zabawy takie powinny być nadzorowane przez rodziców.

Bullmastiff opis rasy

Bullmastiff jest psem o mocnej i muskularnej sylwetce oraz harmonijnej budowie. Mimo przynależności do psów ras olbrzymich i dużych rozmiarów ten dobrze zbudowany pies nie jest ociężały, a wręcz zwinny i krzepki.

Wielkość i waga psa

Wzorzec rasy bullmastiff

Okrywa włosowa bullmastiffa

Włos bullmastiffa jest krótki, przylegający i twardy, odporny na niekorzystne warunki środowiskowe.

Umaszczenie bullmastiffa

Umaszczenie bullmastiffa jest pręgowane, maści płowej lub czerwone, równe i czyste.

Dopuszczalne jedynie białe znaczenie na piersi.

Na pysku czarna maska rozjaśniająca się w kierunku oczu. To właśnie ona nadaje psu groźnego wyrazu.

Pielęgnacja Bullmastiff

Krótka i gładka okrywa włosowa bullmastiffa nie wymaga specjalnych zabiegów pielęgnacyjnych. Bullmastiff należy do psów krótkowłosych, cotygodniowe wyczesywanie jest wystarczające dla utrzymania sierści psa w dobrej kondycji i ograniczeniu linienia.

Kąpiel stosujemy w razie potrzeby, gdy bullmastiff się wybrudzi.

Bullmastiffa można również przetrzeć wilgotnym ręcznikiem, by usunąć brud i kurz, który zebrał się na nim w ciągu dnia, zwłaszcza, po długim pobycie na powietrzu.

Istotną sprawą jest za to ślinienie się, które u bullmastiffów jest dość intensywne i może być kłopotliwe. Warto zatem mieć pod ręką papierowy ręcznik, by wytrzeć psiakowi pyszczek.

Reszta to podstawowa higiena – kontrola stanu uszu, pazurów i zębów bullmastifów.

Choroby Bullmastiffów

Dwurzędowość rzęs

Dwurzędowość rzęs jest dziedziczną wadą wrodzoną.

Polega na wyrastaniu z ujść gruczołów Meiboma dodatkowego rzędu rzęs w obrębie górnego lub dolnego brzegu powiek.

Niewłaściwie umiejscowione włosy drażnią powierzchnię rogówki, co prowadzić może do jej uszkodzeń w miejscu ich kontaktu.

Dodatkowo obserwuje się łzawienie i mrużenie oczu.

Leczenie polega na specjalistycznym zabiegu chirurgicznym – krioepilacji lub elektroepilacji. Usunięcie rzęs pęsetą nie ma celowości, gdyż włosy te w krótkim czasie odrastają.

Ektropium

Ektropium jest to wada wrodzona, polegająca na wywijaniu się brzegu powiekowego na zewnątrz wskutek zbyt szerokiej szpary powiekowej.

Powoduje to uwidocznienie się spojówki, która ulegać może przewlekłym stanom zapalnym.

W przypadkach, w których dochodzi do powikłań, zalecana jest korekcja chirurgiczna w postaci plastyki powiek.

Przy niewielkim nasileniu wady stosuje się preparaty nawilżające, gdyż niekompletne zamykanie się oka sprzyja wysychaniu spojówki.

Entropium

Entropium jest to wada wrodzona, polegająca na wwinięciu się fragmentu powieki w kierunku gałki ocznej.

U ras brachycefalicznych występuje tzw. entropium nosowe, które objawia się do ok. 1 roku życia.

Zawinięte do środka powieki, a dokładniej rosnące na nich rzęsy, ocierają się o powierzchnię rogówki, powodując jej przewlekłe drażnienie.

Dodatkowo dochodzi do zapalenia spojówek, kurczu powiek oraz wrzodów rogówki. Leczenie polega na korekcji chirurgicznej.

Przerost pochwy

Skłonność do przerostu i wypadania pochwy jest prawdopodobnie dziedziczna i występuje przede wszystkim u psów ras dużych.

Do proliferacji nabłonka pochwy dochodzi w następstwie zwiększonej ilości estrogenów wydzielanych przez organizm fizjologicznie w okresie cieczki i w końcowym etapie ciąży oraz przy obecności nowotworu produkującego te hormony.

Błona śluzowa i tkanka łączna okolicy pochwy ulegają obrzękowi, co prowadzi do wypadnięcia ściany pochwy. Przejawia się ono jako kulisty, różowy twór o przekrwionej i gładkiej powierzchni, wystający spomiędzy warg sromowych.

Zalecane jest chirurgiczne usunięcie lub odprowadzenie wypadniętego odcinka wraz z ovariohisterektomią. W przypadku wypadnięcia pochwy przy porodzie wskazane jest cesarskie cięcie.

Niedorozwój móżdżku

Abiotrofia móżdżku jest chorobą wrodzoną i pierwsze jej objawy obserwujemy już u kilkutygodniowych szczeniąt, ale pojawić się one mogą także w późniejszym okresie życia.

Widoczna jest:

• niezborność,
• drżenie kończyn i głowy,
• oczopląs,
• wodogłowie,
• zaburzenia zachowania.

Choroba nie musi dotyczyć wszystkich zwierząt w miocie. Ze względu na brak specyficznego leczenia rokowanie jest ostrożne.

O ile objawy nie są mocno nasilone i zwierzę może z nimi funkcjonować.

Rozszerzenie żołądka

Rozszerzenie i skręt żołądka jest stanem nagłym, na którego wystąpienie narażona jest większość psów ras dużych i olbrzymich, a zatem także i bullmastiffy.

Dochodzi do niego najczęściej na skutek zbyt łapczywego spożycia dużej ilości łatwo fermentującej karmy na raz. Sprzyja mu także intensywny wysiłek fizyczny (bieganie, aportowanie itp.) wykonany w krótkim czasie po posiłku.

Rozszerzenie żołądka rozpoczyna się:

• wymiotami,
• ślinotokiem,
• ogólnym pobudzeniem,
• dusznością.

W przypadku skrętu żołądka, gdy skręci się on wokół własnej osi, zamyka się zarówno wpust, jak i odźwiernik i wówczas treść nie może zostać ani zwrócona, ani przesunąć się do dalszych odcinków jelit.

Pies bezskutecznie próbuje wymiotować i ślini się.

Widoczne jest rozdęcie brzucha i dochodzi do zaburzeń krążeniowo – oddechowych na skutek ucisku na naczynia i osłabienia ruchów przepony. Prowadzi to do obniżenia ciśnienia, niedokrwienia i wstrząsu hipowolemicznego.

Rokowanie zależne jest od stanu fizycznego pacjenta, lecz przy braku szybkiej interwencji może zakończyć się śmiercią zwierzęcia.

W przypadku rozszerzenia wykonuje się płukanie lub punkcję w celu upuszczenia nadmiaru gazów, a przy skręcie niezbędny jest natychmiastowy zabieg chirurgiczny, gdyż w krótkim czasie może dojść do martwicy błony śluzowej i ściany żołądka.

Zwężenie ujścia tętnicy płucnej

Jest to trzecia najczęstsza przyczyna wrodzonych chorób serca. Zwężenie ujścia tętnicy płucnej może występować na wysokości zastawki, nad lub pod nią.

Objawy choroby mogą być łagodne (przebieg początkowo praktycznie bezobjawowy) lub bardziej zaawansowane:

• duszność,
• wodobrzusze,
• wodopiersie,
• obrzęki kończyn.

W badaniu RTG i echo serca widoczne jest powiększenie komory prawej i prawego przedsionka oraz poszerzenie pnia płucnego.

W lekkich przypadkach zalecane jest okresowe badanie monitoringowe, a w stanach bardziej zaawansowanych stosuje się leczenie farmakologiczne (diuretyki i leki obniżające ciśnienie) lub operacyjne – plastyka miejsca zwężenia.

Pododermatitis

Pod pojęciem pododermatitis kryje się głębokie zapalenie przestrzeni międzypalcowych.

Wśród bullmastifów predysponowane do tego schorzenia są osobniki płci męskiej, u których zapalenie to dotyczy przede wszystkim kończyn piersiowych.

Objawia się ono zaczerwienieniem, tworzeniem się grudek, krost i pęcherzy, zarówno po spodniej jak i grzbietowej części łapy.

Pękające zmiany krwawią i może wydobywać się z nich ropa w przypadku powikłań bakteryjnych.

Pies liże łapy oraz może kuleć.

Chorobie towarzyszyć może powiększenie regionalnych węzłów chłonnych.

Zmiany mogą zanikać, nawet samoistnie, po czym nawracają.

W leczeniu stosujemy ochronę (kołnierz, opatrunki, buciki) i dezynfekcję łap (np. lekami zawierającymi chlorhexydynę ) oraz antybiotykoterapię ogólną i miejscową.

Dysplazja stawów biodrowych

Dysplazja stawów biodrowych (HD) jest chorobą wieloczynnikową, co oznacza, że wpływ na jej wystąpienie mają zarówno czynniki wrodzone, jak i środowiskowe, takie jak nieprawidłowe żywienie oraz zbyt duża ilość ruchu u rosnących szczeniąt.

Wada ta polega na nieprawidłowym ukształtowaniu i dopasowaniu powierzchni stawowych tworzących staw biodrowy.

Pierwsze objawy zauważalne są już u psów w wieku 2 – 3 miesięcy, ale najczęściej dysplazję wykazują już szczenięta bullmastiffa pomiędzy 6 a 12 miesiącem życia niechęcią do ruchu, preferowaniem pozycji leżącej, tzw. króliczymi skokami.

Jeśli uszkodzenia chrząstki stawowej są niewielkie, choroba może mieć przez długi czas przebieg utajony, gdyż torebka stawowa ulega zgrubieniu i dochodzi do wtórnej stabilizacji stawu.

Do diagnostyki niezbędne jest badanie kliniczne oraz zdjęcie RTG w sedacji.

U psów młodych, po 4 miesiącu życia, wykonuje się RTG profilaktyczne w celu wczesnego wykrycia choroby.

Leczenie, w zależności od wieku, wagi oraz stopnia zaawansowania zmian zwyrodnieniowych, może być farmakologiczne lub chirurgiczne. Najczęściej wykonywanymi zabiegami są:

• zespolenie spojenia łonowego,
• resekcja główki kości udowej,
• potrójna osteotomia miednicy,
• pectinektomia.

U psów starszych jedyną opcją jest leczenie objawowe –terapia przeciwbólowa, a także nowoczesne, nieinwazyjne metody związane z wykorzystaniem komórek macierzystych, IRAP, czy PRP.

Zerwanie więzadła krzyżowego przedniego

Więzadło krzyżowe przednie jest to więzadło znajdujące się wewnątrz stawu kolanowego, łączące powierzchnie stawowe kości udowej i piszczelowej. Odpowiada ono za stabilizację stawu i nie pozwala na zbytnie przemieszczanie się powierzchni względem siebie w trakcie ruchu zginania i prostowania kończyny miednicznej.

W przypadku jego zerwania dochodzi nadmiernego wysuwania się ku przodowi kości piszczelowej i cofania kości udowej – tzw. dodatni odruch szufladowy.

Najczęstszym objawem zerwania więzadła krzyżowego jest nagła kulawizna, poprzedzona przeważnie nagłym ruchem, poderwaniem się psa do biegu itp. Zwierzę nie obarcza kończyny w ogóle lub w stopniu niewielkim.

Lekarz weterynarii rozpoznaje to schorzenie na podstawie wspomnianego testu szufladowego na rozluźnionej kończynie (może być do tego niezbędna sedacja), który ukazuje znaczny luz w kolanie i nadmierne przesuwanie się kości względem siebie.

Leczenie polega na zabiegu chirurgicznym, metodą dobraną przez operującego. Rekonwalescencji sprzyjają zabiegi fizjoterapeutyczne i rehabilitacja.

Kamica cystynowa u bullmastiffa

Kamica cystynowa polega na wytrącaniu się kryształów cystyny w pęcherzu moczowym, które z czasem ulegają organizacji do kamieni.

Jej przyczyną jest dziedziczny defekt transportu cystyny w drogach moczowych – obniżone jej wchłanianie zwrotne z kanalików nerkowych.

Objawy kamicy cystynowej to:

• krwiomocz,
• utrudnione oddawanie moczu,
• możliwe zatkanie cewki moczowej,
• obecność kryształów cystyny w badaniu osadu moczu,
• hiperechogenne twory w badaniu USG.

Kamienie te należą do tzw. kamieniu niecieniujących, zatem nie będą widoczne na zdjęciu RTG.

Kamienie najczęściej usuwa się chirurgicznie. Można je także próbować rozpuścić przy użyciu cytrynianu potasu i stosowania odpowiedniej, niskobiałkowej karmy dla psa.

Dla kogo Bullmastiff będzie idealnym psem?

Bullmastiffy są psami, które śmiało można polecać rodzinom z dziećmi, o ile poddamy je odpowiedniemu szkoleniu i będziemy sprawować pieczę nad ich wychowaniem od szczenięcia.

Prawidłowo ułożone bullmastiffy będą spokojne, ciche i zrównoważone, a w razie niebezpieczeństwa będziemy mogli na nie liczyć, gdyż są lojalne, a wobec obcych nieufne.

Ponieważ bullmastiffy to inteligentne, niezależne i silne fizycznie psy, potrzebują opiekuna o dużej charyzmie, zdecydowanych i umiejących wyrobić sobie u psa autorytet. Jeśli nie posiadamy tych cech charakteru i nigdy wcześniej nie mieliśmy psa, nie wybierajmy bullmastiffa, bo możemy sprowadzić na siebie nieszczęście.

Bullmastiff to pies stosunkowo mało wymagający pod względem pielęgnacji, czy ruchu, ale nie można też zostawić go samego sobie, gdyż potrzebuje kontaktu z człowiekiem i źle znosi samotność. Wytrzymały pies bullmastiff jest psem wrażliwym, nie jest nachalny w okazywaniu uczuć.

W przypadku psa dużej rasy musimy również liczyć się z wysokimi kosztami podstawowego utrzymania i opieki lekarsko-weterynaryjnej, zatem aspekt finansowy nie jest bez znaczenia.