Eurasier to pies w typie szpica należący do rasy stosunkowo młodej.

Jego historia zaczęła się całkiem niedawno, bo w latach 50. XX wieku w niemieckim miasteczku Weinheim przy ulicy Bergstrasse. Pod tym adresem zamieszkiwał wówczas Julius Wipfel, który po śmierci swojego ukochanego psa o mocnym charakterze wilczych przodków, zaadoptował sympatyczną suczkę szpica niemieckiego.

Zainspirowany zgoła różnym charakterem tych zwierząt, postanowił stworzyć psa, który będzie łączył w sobie zarówno pierwotne cechy wilka, jak i towarzysza rodziny.

Dobór hodowlany przeprowadzany miał być zatem zasadniczo pod kątem uzyskania osobników o przyjaznym i zrównoważonym temperamencie, odpornych na warunki środowiskowe, zdrowych i okazale się prezentujących.

Wybór co do przodków tej wymarzonej mieszanki padł początkowo na szpica wilczego i chow-chowa, stąd pierwotna nazwa eurasiera – “Wolf-chow”.

Geny szpica zapewnić miały odporność, inteligencję i przywiązanie do rodziny, chow-chow natomiast dostarczyć miał cech takich jak lojalność, spokojna natura i wilczy temperament.

W wysiłkach hodowlanych Wipfela wspierała Charlotte Baldamus, która również miała ogromny wkład w powstanie rasy.

Szczeniaka nabył od niej noblista Konrad Lorenz, który miał powiedzieć, że nigdy nie spotkał się z tak fantastycznym charakterem u psa.

Mała pula genetyczna oraz kojarzenie krewniacze spowodowały konieczność dodania świeżej krwi i od 1972 roku wolf-chow krzyżowany był z samojedem.

Ta trójka pozwoliła na powstanie znanego lub mniej znanego dziś eurasiera w całej jego okazałości. Nowa nazwa nadana została dla podkreślenia korzeni zarówno europejskich, jak i azjatyckich tych psów.

Rasa oficjalnie uznana została przez FCI w 1973 r. Dziś eurasiery nie są zbyt popularne, aczkolwiek ich przedstawiciele wykorzystani zostali wraz z chow-chowami i bobtailami do utworzenia nowej rasy o nazwie Elo.

Według klasyfikacji FCI eurasier należy do grupy 5.

Eurasier charakter

Charakter eurasiera to coś, na czym skupiona była cała jego hodowla.

W tym wypadku powiedzenie, że nie liczy się wygląd, a to co ma się w środku, było jak najbardziej prawdziwe, choć oczywiście, jak zawsze, wygląd też miał jakieś znaczenie 😉

Eurasiery to przede wszystkim psy zrównoważone i spokojne.

Nadają się na stróży, gdyż są czujne i nieufne wobec obcych, ale nie wykazują agresji i nie reagują z byle powodu.

Same nie dążą do konfrontacji, ale sprowokowane z pewnością będą się bronić.

Nie są również nadmiernie szczekliwe.

Wobec swoich opiekunów są lojalne, a do dzieci psy te nastawione są przyjacielsko.

Potrzebują bliskiego kontaktu z człowiekiem i nie powinny być trzymane w boksach, czy zewnętrznych kojcach w samotności.

Określa się je jako psy rodzinne, stąd ciągła obecność kogoś bliskiego jest dla nich istotna.

Podobnie jak wilki żyją one stadnie i muszą tego stada bronić i się nim opiekować.

Jako że są to zwierzęta inteligentne, potrzebują zróżnicowanego szkolenia, gdyż szybko się nudzą.

Poziom ich aktywności jest umiarkowany, więc wystarczy im jeden długi spacer dziennie, bez konieczności intensywnego biegu, czy innych sportowych szaleństw.

Wczesna socjalizacja jest w ich wypadku również bardzo ważna, bo choć z natury są to przyjazne zwierzęta, to ich niezależność może bez właściwego pokierowania wychowaniem szczenięcia, stać się czynnikiem utrudniającym życie pod jednym dachem.

Cel hodowców był też taki, by psy te były odporne na trudne warunki środowiska i potrafiły się zaaklimatyzować i przystosować do każdej sytuacji, zatem te cechy również możemy dopisać do listy ich zalet.

Wygląd

Eurasier to pies średniej wielkości o harmonijnej budowie i proporcjonalnej sylwetce.

Wysokość

Wysokość w kłębie psa samca wynosi 52 – 60 cm, a samicy odpowiednio 48 – 56 cm.

Waga

Waga psa to około 23 – 32 kg, a suki 18 – 26 kg.

Opis rasy

Głowa w kształcie klina z płaskim czołem, wyraźnym guzem potylicznym i bruzdą czołową, a słabo zaznaczonym stopem.
Kufa zwęża się ku końcowi i zakończona jest czarnym lusterkiem nosowym.
Fafle czarno pigmentowane, nieobwisłe, osłaniają komplet mocnych zębów ustawionych w zgryzie nożycowym lub cęgowym.
Spuścizną po chow – chowach może być spotykany u niektórych osobników borówkowy język.
Oczy ciemne, nieco skośne, okolone czarną obwódką powiek.
Uszy trójkątne i stojące, lekko zaokrąglone na końcach.
Szyja umięśniona, z przylegającą skórą na podgardlu.
Grzbiet prosty i umięśniony, a zad szeroki.
Klatka piersiowa o dobrze wysklepionych żebrach, głęboka, z dobrze rozwiniętym przedpiersiem.
Ogon sięgający do stawu skokowego, zwężający się ku końcowi, noszony nad grzbietem lub opuszczony.
Kończyny umiarkowanie kątowane, umięśnione, proste i równoległe.

Umaszczenie

Okrywa włosowa dwuwarstwowa – gęsty podszerstek i ościsty włos okrywowy średniej długości.

Sierść nieco dłuższa na szyi, tylnej części kończyn i ogonie.

Dopuszczalne wszystkie maści poza:

wątrobianą,
czystą bielą,
cętkowaną bielą.

Pielęgnacja i żywienie Eurasiera

Puszysta fizjonomia eurasiera sugeruje, że nad jego wyglądem trzeba będzie się sporo napracować.

I faktycznie częste wyczesywanie psa będzie niezmiernie istotne, ale raczej tylko w okresach intensywnego linienia, czyli standardowo 2 razy w roku przez okres ok. 3 tygodni.

W pozostałych porach linienie również występuje, ale już w mniejszym stopniu i wówczas wystarczy zwierzę wyczesać 2-3 razy w tygodniu, by usunąć martwy włos.

Szczotkowanie jest również niezbędne do usunięcia z gęstej sierści zaplątanych w nią roślin czy owadów.

Kąpiel psa zalecana jest wtedy, gdy jest po prostu potrzebna, z reguły robimy to raz na kilka miesięcy.

Reszta to podstawowe zabiegi pielęgnacyjne, takie jak korekcja pazurów, czyszczenie uszu, mycie zębów i okolicy oczu. Do wszystkich tych czynności psa najlepiej jest przyzwyczajać od małego.

Eurasiery raczej nie mają tendencji do przejadania się, wręcz przeciwnie, uchodzą za wybredne i czasem wręcz niechętne do jedzenia.

W żywieniu stosować możemy zarówno gotowe karmy dla psa, jak i przygotowywać posiłki samemu zwracając uwagę na odpowiednią ilość i jakość poszczególnych mikro i makroskładników.

Eurasier choroby

Eurasiery są stosunkowo młodą rasą, której hodowla nastawiona była zasadniczo na odpowiednie cechy charakteru oraz odporność na choroby.

W związku z tym oraz z małą pulą genową ich populacji, niewiele jest jeszcze informacji na temat chorób, do których są predysponowane, co oczywiście na przestrzeni lat może się zmienić.

Najczęściej opisywanymi u nich schorzeniami są:

Dysplazja stawów biodrowych

Dysplazja stawów biodrowych to dziedziczna choroba zwyrodnieniowa dotycząca układu kostno-stawowego.

Jest to choroba poligeniczna, czyli taka, której wystąpienie warunkowane jest przez wiele różnych genów.

Wpływ na jej rozwój mają także liczne czynniki środowiskowe, takie jak np. niewłaściwe żywienie, czy zbyt intensywne treningi w okresie wzrostu psa.

HD polega zasadniczo na nieprawidłowym ukształtowaniu powierzchni panewki kości biodrowej oraz główki kości udowej, które są częściami składowymi stawu biodrowego.

Niedokładne dopasowanie tychże powierzchni powoduje luźność w obrębie stawu oraz prowadzi do zmian wytwórczych.

Objawy w postaci niechęci do ruchu, sztywnego chodu, trudności ze wstawaniem, czy częstego polegiwania obserwujemy u psów w wieku od 6 do 12 miesięcy.

Pierwsze symptomy mogą pojawić się jednak trochę wcześniej – u szczeniąt 2-miesięcznych, gdy są one jeszcze przeważnie pod opieką hodowcy.

Rozpoznanie lekarz weterynarii stawia na podstawie wywiadu, wyniku badania klinicznego oraz zdjęcia RTG bioder wykonanego na tzw. “głupim Jasiu”, czyli w płytkiej sedacji.

Sposób leczenia dysplazji uzależniony jest od różnych czynników, m.in. wieku i masy zwierzęcia.

Leczenie farmakologiczne to przede wszystkim leki przeciwzapalne i przeciwbólowe, których podawanie ma na celu zmniejszenie dolegliwości bólowych.

Leczenie zabiegowe może być wykonane różnymi metodami, takimi jak np. resekcja główki kości udowej, pectinektomia, czy potrójna osteotomia miednicy.

W nowoczesnej medycynie wykorzystuje się także terapię z użyciem komórek macierzystych lub cytokin i czynników wzrostu pozyskanych z surowicy pacjenta (IRAP).

Zwichnięcie rzepki

Zwichnięcie rzepki jak sama nazwa wskazuje polega na jej zwichaniu się, czyli nieprawidłowym jej przemieszczaniu się podczas ruchu zwierzęcia.

Rzepka “wypada” z fizjologicznego położenia na stronę boczną lub przyśrodkową stawu kolanowego.

Może dotyczyć tylko jednej kończyny lub obu jednocześnie.

Objawy kliniczne to nagła, przemijająca kulawizna, pojawiająca się bez widocznej przyczyny, niebolesna dla psa.

Początkowe stadia zwichnięcia (spłycenie bloczka) mogą przebiegać bez wyraźnych objawów i zostać wykryte przypadkowo w trakcie badania klinicznego przez lekarza weterynarii.

Stopień nasilenia choroby określa się wykorzystując czterostopniową skalę:

Brak lub rzadko występująca kulawizna.
Przejściowa kulawizna.
Stała kulawizna – rzepkę można nastawić, ale wypada ona samoistnie.
Stała kulawizna – rzepka jest poza bloczkiem i nie można jej nastawić.

Przypadki łagodne można leczyć za pomocą fizjoterapii, a kulawizna stała i silna wymaga leczenia chirurgicznego.

Niedoczynność tarczycy

Niedoczynność tarczycy to choroba metaboliczna, polegająca na zmniejszonym wydzielaniu przez tarczycę hormonów – przede wszystkim tyroksyny.

Hormony tarczycowe mają kluczowe znaczenie dla prawidłowego funkcjonowania i przemian metabolicznych całego organizmu.

Niedoczynność jest najczęściej skutkiem limfocytarnego zapalenia tarczycy, jej zaniku lub guzów nowotworowych.

Objawy choroby są niezwykle różnorodne, w początkowych fazach subtelne i rozwijają się powoli, co dodatkowo utrudnia zauważenie pierwszych symptomów.

Podejrzenie niedoczynności tego narządu nasuwać może:

apatia,
duszność,
występowanie nawracających problemów dermatologicznych w tym zapaleń uszu,
przyrost masy ciała mimo normalnego apetytu,
zwiększone pragnienie i wydalanie moczu i wiele innych.

Rozpoznanie ustala się na podstawie badania krwi, gdzie oznaczane jest stężenie T4, fT4, TSH i cholesterolu.

Leczenie jest prowadzone do końca życia zwierzęcia i polega na podawaniu syntetycznej lewotyroksyny w odpowiednio dobranej dawce, podlegającej okresowej kontroli.

Ustępowanie objawów klinicznych choroby obserwuje się po kilku tygodniach od rozpoczęcia terapii.

Distichiasis

Pod nazwą distichiasis kryje się tzw. dwurzędowość rzęs.

Jest to dziedziczna wada wrodzona, polegająca na obecności dodatkowego rzędu lub pojedynczych rzęs, wyrastających w miejscu dla nich nieprawidłowym, a ściślej na wewnętrznej krawędzi brzegu powiekowego.

Rzęsy takie drażnią powierzchnię rogówki, prowadząc do jej otarć i uszkodzeń.

Zwiększa się także produkcja łez oraz pojawia kurcz lub mrużenie powiek.

Leczenie polega na przeprowadzeniu przez lekarza weterynarii zabiegu krioepilacji lub elektroepilacji, który umożliwia trwałe usunięcie dodatkowych włosów.

Ektropium

Ektropium to wada powiek polegającą na wywinięciu się ich części na zewnątrz, przez co uwidoczniona zostaje spojówka.

W związku z tym, że szpara powiekowa poszerza się, a oko się “nie domyka”, często dochodzi do wtórnego zapalenia spojówek, ich wysychania lub łzotoku.

Terapia polega na przemywaniu oczu specjalnymi preparatami lub operacji chirurgicznej.

Entropium

Entropium to wada powiek polegająca na wwinięciu się ich części do wewnątrz, co powoduje tarcie powierzchni rogówki przez rzęsy i włosy.

Przy wrodzonym ektropium objawy widoczne są u szczeniąt kilkumiesięcznych, ale mogą pojawić się również po kilku latach.

Przy tej wadzie obserwujemy dodatkowo łzawienie, kurcz powiek i uszkodzenie rogówki.

Entropium koryguje się za pomocą zabiegu chirurgicznego.

Dla kogo Eurasier będzie idealnym psem?

Eurasiery nie są w Polsce zbyt popularną rasą, ale raczej nie powinniśmy mieć większego problemu ze znalezieniem hodowli oferujących zakup szczeniąt na terenie kraju, z tym że cena takiego psiaka jest dość wysoka i oscyluje wokół kwoty 4000 złotych.

Eurasiery będą przede wszystkim dobrymi kompanami dla rodziny, gdyż w zasadzie z myślą o tym zostały one ukształtowane.

Ich zrównoważony temperament i spokój świetnie sprawdzają się przy kontaktach z dziećmi z różnych grup wiekowych zwłaszcza, gdy pies i dziecko dorastają razem.

Mają one dużo cierpliwości do maluchów, a zabawa z nimi to sama przyjemność.

Nasz eurasier na pewno w stosunku do obcych dzieci, czy dorosłych, a także do nieznanych mu zwierząt będzie podchodził z rezerwą, dlatego trzeba dać mu czas na oswojenie się z sytuacją i nie przyspieszać na siłę procesu poznawania się.

Psy te są inteligentne, więc łatwo i szybko uczą się nowych sztuczek, ale też szybko się nudzą, więc na pewno naszym zadaniem będzie urozmaicanie im codziennych aktywności umysłowych.

Aktywność fizyczna na umiarkowanym poziomie zadowoli osoby mniej wysportowane, gdyż psom tym z reguły wystarczy jeden dłuższy spacer dziennie.

Jeśli mają być użytkowane przez nas jako psy stróżujące, pamiętajmy przede wszystkim o tym, by nie były zostawiane na cały dzień same na podwórku, by “pracowały”, ale traktujmy je jak członków rodziny.

Wczesna socjalizacja i oparte na pozytywnych bodźcach szkolenie pozwolą na wychowanie mało kłopotliwego i wesołego domownika.