Landseer: charakter, pielęgnacja i najczęstsze choroby

Choć landseer jest uznawany przez FCI za odrębną rasę w rzeczywistości jest on bardzo blisko spokrewniony z nowofundlandem, od którego różni się w zasadzie umaszczeniem oraz lżejszym typem budowy i długością kończyn.

Wspólni przodkowie obu tych ras pochodzą z wyspy Nowa Fundlandia, gdzie głównym ich zadaniem była pomoc zamieszkującym ówcześnie te tereny Indianom.

Psy te holowały łodzie, wyciągały sieci z rybami, a także ratowały tonących.

Ok. XIX wieku Anglicy sprowadzili je do Europy, a Niemcy i Szwajcarzy skupili swoje prace hodowlane, na cenionej przez nich odmianie łaciatej, doprowadzając w ten sposób do wyodrębnienia Landseera.

Nazwy tej rasie niejako użyczył angielski malarz sir Edwin Landseer, który wielokrotnie wykorzystywał wizerunek tych psów w swojej twórczości.

Jeden z najbardziej znanych jego obrazów “A Distinguished Member of the Humane Society”, przedstawiający leżącego na portowym murze Boba (który odznaczony został medalem za uratowanie ponad 20 tonących osób z Tamizy), oglądać możemy w postaci wielu różnych reprodukcji, plakatów, a nawet na pamiątkowych kubkach.

Według klasyfikacji FCI landseer należy do grupy 2.

Landseer charakter

Landseery słyną ze swego ogromnego zamiłowania do wody.

Są świetnymi pływakami, przez co często wykorzystywane są przez służby ratownicze do pomocy.

Świetnie sprawdzają się również jako psy stróżujące oraz do towarzystwa, głównie ze względu na łagodny i opiekuńczy charakter wobec dzieci.

Bardzo przywiązują się do opiekunów i chętnie spędzają czas w gronie rodzinnym, aczkolwiek potrzebują także trochę przestrzeni dla siebie.

Wymagają sporo ruchu, a także konsekwentnego szkolenia.

Ze względu na pielęgnowane w ich hodowli cechy użytkowe, psy te są bardzo inteligentne i nie są trudne w prowadzeniu, ale cechuje je także pewna niezależność, gdyż w pracy często same muszą podejmować decyzje.

W stosunku do obcych nie są agresywne, ale potrafią odstraszyć intruza.

Z reguły są nastawione do ludzi i otaczającego je świata przyjaźnie.

Landseer wygląd

Landseery są psami dużymi, o harmonijnej budowie i do złudzenia przypominają czarno-białe nowofundlandy.

Landseer wielkość

Wysokość w kłębie psa samca wynosi od 72 do 80 cm, a samicy 67 – 72 cm.

Landseer waga

Masa ciała osobników dorosłych waha się od 50 do nawet 70 kilogramów.

Landseer opis rasy

• Głowa szlachetna, pokryta delikatnym włosem, z szeroką i masywną czaszką oraz wyraźnym stopem.
• Długość kufy jest jednakowa z jej głębokością.
• Trufla nosa barwy czarnej.
• Fafle suche i przylegające, bez tendencji do ślinienia.
• Zgryz nożycowy.
• Oczy w kształcie migdała, średniej wielkości, koloru brązowego, dopuszczalna również barwa jasnobrązowa.
• Uszy osadzone wysoko, przylegające do głowy, o trójkątnych koniuszkach, porośnięte krótkim włosem, z dłuższymi frędzlami na tylnej części nasady.
• Szyja umięśniona, stopniowo rozszerza się w kierunku szerokiego i mocnego tułowia.
• Lędźwie muskularne, a zad szeroki i zaokrąglony.
• Klatka piersiowa szeroka i głęboka z dobrze wysklepionymi żebrami.
  W okolicy słabizny wyraźne wgłębienie pomiędzy lekko podkasanym brzuchem a lędźwiami.
• Ogon obficie owłosiony w spoczynku swobodnie zwisający, w ruchu noszony prosto z lekko wygiętym ku górze końcem.
• Kończyny przednie proste z dobrze umięśnionymi łopatkami i przylegającymi łokciami, pokryte dłuższym włosem do stawu nadgarstka.
  Kończyny tylne silne o mocnym kośćcu.
• Łapy duże, tzw. kocie z palcami połączonymi ułatwiającą pływanie błoną pławną.
• Włos na całym ciele długi i gęsty, tylko na głowie krótki.

Landseer umaszczenie

Szata dwuwarstwowa, odporna na wilgoć z prostym lub lekko falowanym na grzbiecie i udach włosem okrywowym i rzadszym i krótszym niż u nowofundlanda podszerstkiem.

Umaszczenie białe z czarnymi łatami na tułowiu i zadzie.

Szyja, przedpiersie, brzuch ogon i kończyny pokryte włosem białym, a głowa czarnym.

Pożądane białe znaczenia na kufie oraz zachodząca na czoło strzałka.

Landseer pielęgnacja i karmienie

Sierść landseera, a ściślej podszerstek, jest rzadszy niż u nowofundlanda, więc jej pielęgnacja jest trochę łatwiejsza i mniej czasochłonna.

Niemniej jednak minimum raz w tygodniu powinniśmy zasiąść do wyczesywania psa szczotką z włosia lub drucianą, pamiętając, by dotrzeć aż do skóry.

Zalecane jest stosowanie ułatwiających rozdzielanie włosów i działających antystatycznie preparatów.

Pies może gubić znaczne ilości sierści w okresie wzmożonego linienia lub wtedy, gdy jest ona zaniedbana i źle odżywiona.

Okrywa ma też tendencję do filcowania, dlatego ważne jest jej systematyczne rozczesywanie, gdyż może się okazać, że jedynym ratunkiem będzie zgolenie takiego kołtuna maszynką do strzyżenia.

Kąpiel w przypadku psa o takich rozmiarach może jawić się jako koszmar, aczkolwiek ubóstwiają one wodę, więc nie powinny się bać tej czynności.

Jeśli mamy małą łazienkę lub boimy się sprzątania po tej zabawie, można zabrać czworonoga do tzw. myjni dla psów.

Zawsze przed kąpielą, jak i po dokładnie rozczesujemy włos na całym ciele.

W razie potrzeby możemy użyć też specjalnej wzmacniającej sierść odżywki dla psa.

W przypadku psa dużej rasy, warto jego dzienną dawkę żywieniową rozdzielić przynajmniej na dwa posiłki, co zmniejszy ryzyko wystąpienia skrętu żołądka.

Stosować można zarówno komercyjną karmę dla psa jak i gotować psu samemu, aczkolwiek ta druga opcja jest znacznie bardziej skomplikowana, przez konieczność wyliczenia odpowiedniej dawki i zaspokojenia potrzeb pokarmowym pod względem zarówno makro, jak i mikro składników.

Karmę wzbogacać można również o suplementy diety dla psów zawierające kwasy omega (dla ładniejszej sierści) oraz glukozaminę i chondroitynę (dla lepszej funkcji stawów).

Landseer choroby

Oko romboidalne

Inaczej zwane okiem romboidalnym, ze względu na kształt, w jaki układają się powieki.

Schorzenie to jest połączeniem współistniejących jednocześnie wad takich jak centralne ektropium dolnej powieki, boczne entropium dolnej powieki i entropium górnej powieki.

Leczenie w zależności od stopnia nasilenia towarzyszących objawów polega na miejscowej farmakoterapii lub chirurgicznej korekcji.

Wyłysienie z rozrzedzeniem barwnika

Choroba ta jest dziedziczną dysplazją mieszków włosowych i polega na postępującym przerzedzeniu się okrywy, głównie w miejscach pokrytych włosem czarnym i popielatym.

Zaczyna on wypadać od 6 miesiąca życia i towarzyszyć mu może łuszczenie, a także wtórne ropne zapalenia skóry.

O ile nie ma stanów infekcyjnych, jest to tylko defekt kosmetyczny i choroby nie leczy się.

W przypadku powikłań zalecana jest szamponoterapia lub ogólna kuracja antybiotykowa.

Pęcherzyca liściasta

Pęcherzyca liściasta to jedna z najczęściej spotykanych chorób autoimmunologicznych u psów.

Rozpoczyna się powstawaniem pęcherzyków, które pękają tworząc łuski, nadżerki i strupy głównie na:

• głowie,
• grzbiecie nosa,
• uszach,
• opuszkach palcowych.

Jest to wynikiem wytwarzania autoprzeciwciał, które organizm wytwarza przeciwko własnym komórkom skóry.

Schorzeniu temu często towarzyszą wtórne zakażenia bakteryjne oraz mogą pojawić się objawy ogólne takie jak gorączka czy brak apetytu.

Diagnostyka opiera się na badaniu histopatologicznym wycinka zmienionej skóry lub badaniu cytologicznym.

Rokowanie jest wątpliwe, ponieważ leczenie immunosupresyjne stosować trzeba przeważnie do końca życia.

Dysplazja stawu biodrowego

Jak większość psów ras dużych, landseery narażone są na występowanie u nich dysplazji stawów biodrowych.

Dysplazja stawu biodrowego to choroba dziedziczna, zależna także od innych czynników, takich jak:

• nieprawidłowe żywienie w okresie wzrostu,
• złe proporcje składników mineralnych w karmie,
• nadmierna ilość ruchu u rosnących zwierząt.

Szczenięta rodzą się z prawidłowymi stawami biodrowymi, a na skutek braku równowagi pomiędzy wzrostem i rozwojem tkanek twardych i miękkich, dochodzi do deformacji i przewlekłych stanów zapalnych w obrębie stawu.

Pierwsze objawy w postaci kulawizny, niechęci do ruchu i bolesnością przy manipulacji w okolicy stawu biodrowego mogą być widoczne już u kilkumiesięcznych osobników.

Potwierdzeniem rozpoznania jest badanie kliniczne oraz zdjęcie RTG w sedacji, na rozluźnionych w ten sposób stawach biodrowych.

Zaleca się wykonanie RTG profilaktycznego, u szczeniąt w wieku ok. 5 miesięcy, nawet jeśli nie prezentują one niepokojących objawów, nasuwających podejrzenie HD.

U psów starszych najczęściej występuje postać przewlekłą, przejawiająca się sztywnym chodem i utrudnionym wstawaniem.

Najczęściej stosowanym w tym wieku leczeniem jest leczenie objawowe – przeciwzapalne i przeciwbólowe lub nowe metody z wykorzystaniem komórek macierzystych lub cytokin i czynników wzrostu pochodzących bezpośrednio z krwi pacjenta (IRAP).

U młodych psów możliwe jest wykonanie zabiegu chirurgicznego za pomocą różnych metod, takich jak np.:

• zespolenie spojenia łonowego,
• potrójna osteotomia miednicy,
• resekcja główki kości udowej.

Dysplazja stawu łokciowego

Dysplazja stawów łokciowych jest chorobą dziedziczną i polega na nieprawidłowym ukształtowaniu powierzchni stawowych, wchodzących w skład stawu łokciowego.

Zalicza się do niej 4 podjednostki:

1. Nieprzyrośnięty wyrostek łokciowy dodatkowy.
2. Fragmentację o wyrostka wieńcowego przyśrodkowego.
3. Osteochondrozę przyśrodkowego kłykcia kości ramiennej (OCD).
4. Niedopasowanie powierzchni stawowych.

Wada ta objawia się u szczeniąt w wieku 6 – 12 miesięcy różnego stopnia kulawizną jednej lub obu kończyn przednich.

Chore stawy mogą być obrzęknięte i bolesne przy dotyku.

U landseerów najczęściej spotkamy się z OCD, przy której bolesna jest przyśrodkowa strona łokcia.

Diagnostyka polega na wykonaniu RTG, które ma na celu wykrycie zmiany pierwotnej oraz oznaczenie stopnia nasilenia zmian zwyrodnieniowych.

Leczenie polega na zabiegu chirurgicznym, ewentualnie możliwe jest leczenie zachowawcze, ale daje ono raczej słabe efekty i zarezerwowane jest dla przypadków w których istnieje przeciwwskazanie do znieczulenia i operacji.

Zabieg wykonuje się metodą artrotomii lub artroskopii i w zależności od rodzaju istniejącego zaburzenia.

Polega on na usunięciu wolnych fragmentów chrzęstnych lub kostnych, lub poprawie dopasowania powierzchni stawowych.

Zwężenie aorty

Zwężenie aorty jest to choroba dziedziczna, u której podstaw leży zmniejszenie światła aorty na wysokości jej zastawki, a także bezpośrednio nad lub pod nią.

Ponieważ krew za pomocą aorty odprowadzana jest z lewego serca na obwód, stąd jej zwężenie powoduje utrudniony przepływ krwi i jej zastój w obrębie lewej komory.

Objawy niewydolności serca to przede wszystkim:

• nietolerancja wysiłkowa,
• osłabienie i niedotlenienie,
• omdlenia,
• nawet nagła śmierć.

Osłuchowo słyszalne są szmery skurczowe, a badaniem rozstrzygającym jest echo serca.

Leczenie polega na podawaniu leków przeciwarytmicznych i poprawiających ukrwienie mięśnia sercowego.

Kamica cystynowa

Kamica cystynowa polega na tworzeniu się kamieni cystynowych w pęcherzu moczowym, na skutek nadmiernego wytrącania się kryształów cystynowych w moczu.

Jest to skutkiem wrodzonej wady kanalików nerkowych i częściej dotyczy osobników płci męskiej.

Objawy kamicy to najczęściej krwiomocz, utrudnione jego oddawanie lub całkowite zatkanie cewki.

Do diagnostyki służy badanie osadu moczu w celu wykrycia kryształów i badanie USG obrazujące kamienie.

W leczeniu stosuje się diety ubogo białkowe oraz cytrynian potasu w tabletkach w celu zmniejszenia pH i rozpuszczenia kamieni.

Przy braku efektu lub nasilonych objawach z układu moczowego wskazane jest chirurgiczne usunięcie kamieni.

Przemieszczone moczowody

Jest to wada rozwojowa, polegająca na zmianie fizjologicznego ujścia moczowodów.

Uchodzą one wówczas bezpośrednio do pochwy lub cewki moczowej, z pominięciem mięśnia zwieracza pęcherza moczowego.

Podstawowym objawem jest mimowolne popuszczanie moczu (nietrzymanie moczu) już u kilkutygodniowych szczeniąt.

Najczęściej występuje u samic, ale może pojawić się też u osobników płci męskiej, z tym że granica wieku jest przesunięta do ok. 8- 9 lat.

Rozpoznanie ustala się na podstawie urografii, a leczenie polega na chirurgicznej reimplantacji moczowodów.

Martwicowe zapalenie naczyń i opon mózgowych

Martwicowe zapalenie naczyń i opon mózgowych jest najprawdopodobniej schorzeniem o tle autoimmunologicznym.

Polega ono na tworzeniu się przeciwciał skierowanych przeciwko naczyniom opon mózgowych.

Dominującymi objawami klinicznymi jest:

• silny ból szyi,
• sztywność kończyn przednich,
• gorączka.

Choroba najczęściej występuje u młodych psów w wieku ok. 1 roku.

Leczenie polega na stosowaniu glikokortykosteroidów w dawkach immunosupresyjnych.

Wrodzony idiopatyczny przełyk olbrzymi

Wrodzony przełyk olbrzymi to choroba dziedziczna, której przyczyną jest najprawdopodobniej opóźnione dojrzewanie jego unerwienia.

Przełyk taki ma znacznie szersze światło niż prawidłowy i poprzez atonię pokarm przesuwa się przez niego w zwolnionym tempie.

Pierwsze objawy widoczne są już u szczeniąt, gdy przechodzą one na pokarm stały.

Obserwuje się wówczas:

• zaburzenia połykania,
• ulewanie,
• kaszel, wynikający z zachłystowego zapalenia płuc.

Potwierdzeniem rozpoznania jest rozszerzenie widoczne na RTG po podaniu kontrastu lub w badaniu endoskopowym.

Chore zwierzęta powinny być karmione w pozycji stojącej z miski umieszczonej na podwyższeniu, karmą w niewielkich ilościach, konsystencji płynnej lub półpłynnej.

Dla kogo landseer będzie idealnym psem?

Żywiołem landseera jest bez wątpienia woda.

Pływanie i wszelkiego rodzaju aktywności z nią związane są ważnym elementem, który powinien zaistnieć w ich życiu, zatem najlepszym właścicielem byłaby dla nich osoba, która umożliwiały im zaspokojenie tej potrzeby.

Są to psy inteligentne, posłuszne, oddane, nie bardzo trudne w szkoleniu i przywiązane do ludzi.

Mają też dobrze wykształcony instynkt obronny, przez co własnym ciałem osłonią członka rodziny przed niebezpieczeństwem.

Są serdeczne, przyjacielskie, nie lubią być izolowane i spędzać czasu w samotności.

Będą zatem idealnymi towarzyszami zarówno dla dzieci, jak i dla aktywnych dorosłych.

Mogą mieszkać w mieszkaniu pod warunkiem zapewnienia odpowiedniej ilości ruchu.

Utrzymanie psa dużej rasy wiąże się również ze stosunkowo dużym kosztem zarówno podstawowego utrzymania jak i profilaktyki lub ewentualnego leczenia.