Owczarek szetlandzki, zwany zdrobniale sheltie, do złudzenia swym wyglądem przypomina miniaturę owczarka szkockiego collie.Pierwsze egzemplarze zauważono podobno w VIII wieku na Wyspach Szetlandzkich, będących wówczas … Czytaj dalej
Historia rasyCzarny terier rosyjski (russkiy tchiorny terrier) rasa ta powstała w zasadzie w odpowiedzi na potrzeby armii rosyjskiej, która poszukiwała psów o specyficznych walorach użytkowych, … Czytaj dalej
Basenji uznawany jest za najstarszego psa na świecie, gdyż jego prowizoryczne wizerunki widniały na malunkach ściennych skalnych jaskiń i hieroglifach, pochodzących z ok. 3600 lat … Czytaj dalej
Amerykański pitbulterier, czyli APBT, jak w skrócie nazywają swoją rodzimą rasę Amerykanie, jest psem, za którym od lat ciągnie się zły pijar.Wiele osób słysząc “pit … Czytaj dalej
Mopsy to małe pieski, które podbiły świat. Tak w skrócie można opisać mopsy 🙂Rasa mops powstała już w starożytnych Chinach, a serce dla nich straciło … Czytaj dalej
Alaskan Klee Kai należy do ras współczesnych, a swoim wyglądem do złudzenia przypomina miniaturę Huskiego.W związku z tym, że hodowla psów Alaskan Klee Kai rozpoczęła … Czytaj dalej
Parson russell terrier to rasa blisko spokrewniona z bardziej znanym Jack russell terrierem.Właściwie do 2000 roku obie te rasy uznawane były za jedną, o wspólnym … Czytaj dalej
Eurasier to pies w typie szpica należący do rasy stosunkowo młodej.Jego historia zaczęła się całkiem niedawno, bo w latach 50. XX wieku w niemieckim miasteczku … Czytaj dalej
Bouvier des flandres znany jest w Polsce – zapewne z racji trudności wymowy – jako owczarek flandryjski, czy też flandryjski pies zaganiający.Wiele przydomków miał też … Czytaj dalej
Ojczyzną owczarka australijskiego kelpie jest Australia.Rasa ta powstała w wyniku skrzyżowania owczarka angielskiego i owczarka collie, które zostały sprowadzone przez kolonizatorów do Australii.Sądzi się także, … Czytaj dalej
Coton de tulear to rasa pochodząca z egzotycznej wyspy Madagaskar.Psy te należą do grupy bichonów wespół z bichon frise, hawańczykiem, maltańczykiem i bolończykiem.Wszystkie te czworonogi … Czytaj dalej
Terier szkocki jest rasą powszechnie znaną i lubianą. Szczególnie upodobali sobie te psy prezydenci Stanów Zjednoczonych, gdyż posiadaczami ich byli Franklin i Theodore Roosevelt, George … Czytaj dalej
Rasy owczarek szkocki collie nie trzeba chyba nikomu przedstawiać.Tytułowa bohaterka książki Erica Knighta oraz filmu i serialu “Lassie, wróć!” znana jest na całym świecie do … Czytaj dalej
Wilcze pazury u psa, zwane ostrogami lub piątymi pazurami, są pozostałością po przodkach naszych domowych czworonogów – jak sama nazwa mówi, wskazują na pokrewieństwo z … Czytaj dalej
Reakcji alergicznej doświadczył chyba każdy z nas.Objawy świądu, wysypki, katar i swędzące oczy, mogą ujawnić się po kontakcie z przeróżnymi substancjami.Alergie można podzielić na kontaktowe, … Czytaj dalej
Według popularnego powiedzenia, pies to najlepszy przyjaciel człowieka. Jest to zwierzę wierne, lojalne i inteligentne. Obecnie istnieje tyle ras psów, które różnią się od siebie różnymi cechami, że każdy jest w stanie wybrać psa dla siebie – spokojniejszego bądź żywszego, takiego, który lubi dzieci, mniejszego dla osób mieszkających w blokach… Posiadanie czworonoga ma naprawdę wiele zalet. Nie należy zapominać jednak o tym, że pies w domu to odpowiedzialność. Trzeba go odpowiednio karmić i dbać o jego inne potrzeby.
Wiele osób decyduje się na psa impulsywnie, bez zastanowienia się nad wszystkimi “za” i “przeciw”. Należy więc wziąć pod uwagę wszystkie czynniki, nasz tryb życia i codzienność oraz inne osoby, które psem miałyby się zajmować. Pies jest najlepszym przyjacielem człowieka, ale należy o niego dbać i dać mu dużo miłości.
Pies jest żywym stworzeniem. Musi mieć karmę dla psa odpowiedniej jakości, w odpowiedniej ilości i w prawidłowych odstępach czasowych. Nie może chodzić głodny. Stale musi mieć dostęp do czystej wody. Poza tym, psom potrzebne są regularne spacery, by mogły się wybiegać i załatwić swoje potrzeby fizjologiczne. Równie ważna jest ludzka miłość i opieka. Psy nie rozumieją, że człowiek pracuje czy ma zły humor, czasem trzeba go pogłaskać i o niego dbać.
Wielu rodziców podejmuje nieodpowiedzialną decyzję o zakupie bądź adopcji psa tylko dlatego, że chce tego ich małe dziecko. Później obowiązki związane z czworonogiem spadają właśnie na mamę i tatę – trudno oczekiwać od kilkulatka tego, że dokładnie wie, z czym wiąże się posiadanie zwierzęcia. Rodzice powinni być świadomi tego, że będą musieli zajmować się pupilem. Dzieci, z czasem, obserwując rodziców, również zrozumieją, jak ważna jest odpowiednia opieka nad psiakiem.
Każdy wyjazd czy wakacje z psem lub bez psa trzeba starannie zaplanować. Jeśli w miejsce, do którego jedziemy, nie można zabrać czworonoga (np. hotel tego nie akceptuje bądź rodzina sobie tego nie życzy, bo ma inne zwierzęta, alergię, nie ma miejsca) trzeba zastanowić się, kto mógłby się nim zająć w tym czasie. Najlepiej jest mieć przyjaciela bądź członka rodziny, który zgodzi się na to, by pies przebywał u niego w tym czasie. Osoba ta będzie musiała też wychodzić na regularne spacery, a karmę powinien dostarczyć jej opiekun, zostawiając zwierzę. W większych miastach istnieją też hotele dla psów, gdzie, za opłatą, można zostawić pupila na kilka dni. Przed zostawieniem zwierzęcia w takim miejscu należy przeczytać opinie na jego temat, a także porozmawiać z pracownikami. Powinni być nimi weterynarze, behawioryści bądź osoby świetnie znające się na psach. Warto też odwiedzić taki hotel i zobaczyć, w jakich warunkach zostanie nasz przyjaciel.
Opieka nad psem jest nawet uregulowana prawnie (ustawa o ochronie zwierząt). Zgodnie z obowiązującym prawem, właściciel musi odpowiednio dbać o pupila, chronić go przed upałem czy mrozem, zapewnić stały dostęp do wody i karmić. Poza tym, psa nie można trzymać na uwięzi (która musi mieć minimum 3 metry) dłużej niż 12 godzin. Właściciel musi zadbać również o obowiązkowe szczepienia ochronne psa (przeciw wściekliźnie, parwowirozie, nosówce, chorobie Rubartha). Psa trzeba też pilnować, gdy znajduje się w miejscach publicznych. Zgodnie z kodeksem wykroczeń ten, kto nie zachowuje środków ostrożności przy trzymaniu zwierzęcia podlega karze grzywny do 250 złotych albo karze nagany. Gdy pupil zaatakuje kogoś bądź zniszczy coś komuś, kara dla właściciela będzie surowsza. Za wszelkie szkody wyrządzone przez psa odpowiada jego opiekun. Pies nie powinien być też uciążliwy dla sąsiadów, np. szczekać w nocy. Jeśli właściciel ma z tym problem, powinien zasięgnąć porady psiego behawiorysty. Tego zachowania prawdopodobnie będzie dało się oduczyć. Psy szczekają, bo chcą coś przekazać, a nie dlatego, że chcą przeszkadzać sąsiadom.
Nie zawsze trzeba jednak zakładać psu kaganiec i smycz. Zależy to od sytuacji i rasy. Psy ras agresywnych (według rozporządzenia ministra spraw wewnętrznych) to:
Nie jest jednak powiedziane, że psu tych ras zawsze muszą wychodzić na spacer w kagańcu. To właściciel powinien zachować ostrożność. Odpowiada za swojego pupila. Powinien więc zapoznać się z obowiązującym prawem.
Regulacje prawne znajdziemy w ustawa z dnia 21 sierpnia 199 7r o ochronie zwierząt oraz w ustawie z dnia 20 maja 1971r Kodeks Wykroczeń. Art. 77. głosi: “Kto nie zachowuje zwykłych lub nakazanych środków ostrożności przy trzymaniu zwierzęcia, podlega karze grzywny do 250 złotych albo karze nagany.” Art. 166. kodeksu wykroczeń: “Kto w lesie puszcza luzem psa, poza czynnościami związanymi z polowaniem, podlega karze grzywny albo nagany.”
Kodeks wykroczeń Art. 124.
Art. 288.
Art. 156.
Art. 157.
Artykuł 51 mówi o odpowiedzialności za zachowanie naszego pupila nocą.
Znajomość tych przepisów jest podstawą dla właścicieli psów. Muszą oni wiedzieć, na co się zgadzają. Nieznajomość prawa szkodzi i nigdy dobrą wymówką nie jest to, że się nie wiedziało o danym przepisie.
Pierwsze zapiski o psie domowym pojawiły się w 1758 roku, a ich autorem był Karol Linneusz – szwedzki lekarz i badacz. Kiedy dokładnie zostały udomowione to zagadka, której, do dziś, nie udało się rozwiązać. Proces ten mógł się rozpocząć nawet 30 lat przed naszą erą. Pies domowy to kuzyn wilka – ile w tym prawdy?
Istnieje kilka teorii na temat tego, kiedy dokładnie psy zostały udomowione. Część naukowców wspomina o odkryciu psich szkieletów w Izraelu pod koniec lat siedemdziesiątych XX wieku. Oszacowano, że szkielety te mają ponad 12 tysięcy lat i wskazuje na to, jako pierwsze oznaki udomowienia psa. Badania te nie są jednak wystarczająco dokładne, by móc uznać je za pewne. Naukowcy od ponad 30 lat są stale bardzo zainteresowani tą tematyką, ale nie doszli jednak do dokładnej daty.
Mówi się, że wilk to daleki krewny psa. Badania naukowe popierają tę tezę. Według najnowszych raportów, psy nie wyewoluowały bezpośrednio z dzisiejszego szarego wilka. Zarówno psy, jak i właśnie dzisiejsze wilki, wyewoluowały natomiast z istniejącego tysiące lat temu innego gatunku. Mają jednak wspólnego przodka. Niektórzy porównują pokrewieństwo tych dwóch gatunków do człowieka i małpy! Dane genetyczne wykazują, że przodkowie współczesnych psów dzielili się na dwie grupy. Jedna z nich zapoczątkowała ras wschodnioazjatyckich, druga – europejskich, afrykańskich i pochodzących z Azji Centralnej i Południowej.
To również uwarunkowane jest ich rasą. Przykładowo, średnio:
Nie są to jednak dane, które sprawdzą się w każdym przypadku – najważniejsze jest zdrowie.
Warto wiedzieć, jak przeliczać lata psie na ludzkie – daje nam to obraz tego, na jakim etapie życia jest nasz pupil (oczywiście jest to tylko poglądowy obraz). Najpierw określić trzeba, czy mamy do czynienia z rasą małą, średnią czy dużą. 2 miesiące życia psa to 2 lata ludzkie (każda rasa), 4 miesiące to lat 6, a 6 miesięcy – 10. Rok życia pupila to 16 lat ludzkich, 2 lata to lat 24.
Sytuacja zaczyna się jednak nieco bardziej komplikować po trzecim ludzkim roku życia psa – na psie to 29 (małe), 30 (średnie) i 31 (duże rasy). 4 lata to, odpowiednio, 34, 36 i 38. 8 lat ludzkich to 54, 60 bądź 66 lat. 10 lat ludzkich to, na psie, 64, 72 lub 80. Nie ma więc zasady, a wiek psa należy sprawdzać w specjalnej tabeli bądź dopytać o tę kwestię weterynarza.
Obecność czworonoga w domu zmniejsza stres. Może to się wydawać błahym powodem posiadania psa w domu, ale to prawda. Kontakt z pupilem powoduje zmniejszanie poziomu stresu i, co się z tym wiąże, ciśnienia tętniczego. Obecność psa poprawi humor przede wszystkim osobom, które mieszkają same oraz osobom starszym. Zwierzę sprawia, że nie czujemy się aż tak samotni, mamy się kim opiekować i z kim przebywać. Jeśli osoba starsza decyduje się na nowego psa, musi jednak pamiętać o tym, by wybrać rasę, która nie będzie wymagała codziennego biegania, a nieco spokojniejszą. Spacery trzeba będzie oczywiście wykonywać.
Co do spacerów – pies niejako zmusza do regularnej aktywności fizycznej. Motywacja jest bardzo silna, bo pupil musi wychodzić. Nawet krótkie, ale regularne, spacerowanie sprawi, że poprawimy kondycję, zrzucimy zbędne kilogramy, odstresujemy się i odpoczniemy od codziennych obowiązków. Nie bez powodu mówi się, że ruch to zdrowie – nawet spacer pomoże w zapobieganiu chorób. Mając psa już nie znajdziemy wymówek!
Pies pomoże też w uregulowaniu dnia. Jeśli wiemy, że musimy wyjść przed pracą na spacer z pupilem, wstajemy wcześniej. Mamy więc też trochę więcej czasu na inne rzeczy – śniadanie, kawę, przygotowanie się do dnia. Może być tak, że przez psa dzień nabierze nowego rytmu!
Sam fakt opiekowania się zwierzęciem zwiększy też poczucie własnej wartości. Stajemy się odpowiedzialni za żywe stworzenie i to, że dajemy radę, jest dowodem na to, że jesteśmy zaradni i gotowi na wyzwania. Podobną zaletą jest to, że dzieci, które zajmują się zwierzęciem, uczą się systematyczności i odpowiedzialności za inne stworzenie.
Nie bez powodu psa nazywa się najlepszym przyjacielem człowieka. Za odpowiednią opiekę i troskę zwierzę odwdzięcza się miłością i lojalnością. To, po prostu, poprawia humor – nie tylko podczas miłych, wolnych dni, ale, przede wszystkim, podczas tych szarych i smutnych. Pies będzie przy nas zawsze i bezwarunkowo, w lepsze i gorsze dni.
Pielęgnacja psa to nie tylko dbanie o jego nienaganny wygląd, ale też o jego zdrowie. Brudne zwierzę z kołtunami czy sierścią wymagającą podcięcia nie jest przyjemne ani dla otoczenia, ani dla niego samego.
Pies nie umyje się sam tak, jak kot – trzeba zadbać o regularne kąpiele. Im dłuższa sierść, tym częstszego mycia wymaga, bo bardziej się brudzi i z łatwością zbiera z podłogi kurz. Istnieje mit, że zbyt częste kąpanie psów nie jest dla nich dobre, ale gdy widzimy, że pupil jest brudny, zawsze należy go wymyć! Niektóre rasy powinny być kąpane przynajmniej raz w tygodniu, np. maltańczyki, z białą i stosunkowo długą sierścią.
Kąpiąc psa należy pamiętać o kilku zasadach. Przede wszystkim, należy to robić szamponem bądź płynem przeznaczonym tylko i wyłącznie do mycia psów, w żadnym wypadku kosmetykiem, którego sami używamy. Silne detergenty mogą podrażnić psa i uczulić. W sklepach zoologicznych bądź w sieci z łatwością znajdziemy szampony dla zwierząt – nie są one drogie, wystarczy mieć jeden i z niego stale korzystać. Do wyboru mamy też szampony przeciwłupieżowe, bakteriobójcze czy pomagające pozbyć się pasożytów – na rynku dostępnych jest naprawdę wiele opcji.
Większość psów nie lubi jednak kąpieli. Należy zadbać o komfort zwierzęcia. Nie można zalewać mu nosa, nie należy ciągnąć za sierść – najlepiej więc, by psa nie kąpały dzieci bądź robiły to pod nadzorem osoby dorosłej. Użyć można również odżywki i lanoliny. Warto zainwestować też w specjalną odżywkę do psiej sierści i preparat z lanoliną. Dzięki odżywce łatwiej rozczeszemy sierść po kąpieli, dzięki czemu pies będzie mniej zestresowany rozczesywaniem i ciągnięciem.
Powstaje bardzo dużo salonów piękności dla pupili, w szczególności w dużych miastach. Zaletą powierzenia psa specjalistom jest to, że znają się oni na zwierzętach (jeśli oczywiście wybierzemy dobry salon – warto wcześniej zapoznać się z recenzjami bądź wybrać miejsce polecane przez znajomych czy weterynarza). Pies nie będzie aż tak zestresowany taką wizytą. W salonie dostępne też będą profesjonalne kosmetyki. Zdrowa, lśniąca i wolna od kołtunów sierść zwierzęcia to widok, który ucieszy zarówno samego pupila, jak i jego właściciela (pupila może nie widok, ale z całą pewnością zdrowie). Taka usługa nie jest jednak koniecznością. Sprawdzi się w przypadku ras, które mają sierść dłuższą, wymagającą regularnego podcinania.
Ważne pytanie, które zadają sobie przyszli właściciele psów, to jak go karmić? Jakie istnieją rodzaje karmy? Od czego to zależy? Pies może mieć nadwagę, więc trzeba uważać. Jakość pożywienia również ma znaczenie – siebie nie karmimy byle czym, a pies jest żywym stworzeniem i zasługuje na to, co najlepsze!
Psu można gotować samemu bądź kupować sklepową karmę. Właściciele najczęściej decydują się na połączenie tych dwóch opcji, czyli podawanie gotowej mieszanki i gotowanie, kiedy ma się trochę więcej czasu. Dla psów samemu gotuje się głównie mięso. Może to być gotowany bez kości kurczak, kaczka, indyk, wołowina lub ryby. Ważne jest to, żeby dieta była urozmaicona, czyli najlepiej podawać naszemu pupilowi różne rodzaje mięs. Drugim, ważnym elementem psiej diety są węglowodany. Przygotowując je samodzielnie można ugotować ziemniaki, makaron bądź ryż. Dorzucić powinno się też warzywa, np. marchew czy buraki. Dietę najzdrowiej będzie uzupełnić jeszcze olejem, np. oliwą z oliwek – będzie mieć ona pozytywne skutki dla sierści zwierzęcia. Zbilansowanie takiego domowego menu nie jest łatwe. “Na oko” nie da się przecież ocenić, czy to wystarczająca ilość, a pies nam tego nie powie (może jedynie dawać znać, że jest jeszcze głodny). Takie menu warto więc skonsultować z weterynarzem, by uniknąć błędów i nie zrobić pupilowi krzywdy. Kupienie karmy sklepowej jest o tyle bezpieczniejsze, że producent wyliczył za nas, ile produktu powinno być podawane.
Istnieją dwa rodzaje sklepowych karm – sucha i mokra. W tabelach, które zwykle znajdują się z tyłu opakowania, właściciel może znaleźć informacje o tym, ile podawać karmy psu o określonej wadze. Wybierając produkty jednego producenta często można znaleźć informację o tym, że np. dzienna porcja to puszka karmy mokrej i X gramów karmy suchej. Wtedy będziemy mieć pewność, że podaliśmy zwierzęciu wystarczającą ilość, a jego dieta jest zdrowa i zbilansowana.
Nie da się jednoznacznie określić, czy lepsza jest karma sucha, czy mokra. Warto zwrócić uwagę na skład jedzenia – powinny się w nim znajdować minerały, witaminy i składniki odżywcze. Zaletą jest wysoka zawartość mięsa w karmie. Ważne są też preferencje smakowe naszego pupila – musi przecież chcieć jeść tę karmę. Warto więc testować różne smaki i kupować zestawy próbne, aby wypróbować różne opcje. Preferencje mogą zmieniać się z wiekiem, więc warto zwracać uwagę na to, co podajemy psu. Najlepiej będzie zrobić duże zakupy do przodu i kupić tyle karmy, że nie zabraknie nam jej przez ponad miesiąc. Unikniemy wtedy sytuacji, w której zostajemy bez karmy np. w niedzielę, kiedy sklepy są zamknięte.
Należy zwrócić też uwagę na rodzaj karmy. Istnieją takie dla juniorów (szczeniąt), seniorów (psów starszych) i normalne. Należy dostosować karmę do wieku, gdyż psy w różnym wieku mają różne zapotrzebowania kaloryczne i na składniki mineralne.
Wybierając karmę dla psa najważniejsze jest, by miała wysoką ilość mięsa (im wyżej w składzie, tym lepiej). Poza tym, istotna jest obecność olejów roślinnych i rybich. Olej lniany lub olej z łososia to doskonałe źródło kwasów wielonienasyconych omega – 3 i omega – 6. Wspomagają one m.in. wzrost u szczeniąt oraz bardzo dobrze działają na układ nerwowy. Atutem w składzie karmy jest również obecność prebiotyków FOS i MOS. Zabezpieczają one przewód pokarmowy przed bakteriami, poprawiają trawienie i konsystencję kału. Dodatek warzyw też jest wskazany, gdyż są one bogate w witaminy i minerały.
Należy unikać karm dla psów, które w składzie mają soję (mogą prowadzić do zaburzeń w układzie rozrodczym), zbóż (mogą uczulać, są zapychaczem, który nie ma wartości odżywczych).
Na to pytanie również nie ma uniwersalnej odpowiedzi. Właściciele zwykle decydują się na karmienie rano i wieczorem (w przypadku psów dorosłych). Ważne jest to, by pupil nie jadł bezpośrednio przed spacerem czy bieganiem – nie jest to zdrowe i w może skończyć się skrętem żołądka u psa. Między jedzeniem a fizyczną aktywnością powinno minąć trochę czasu, najlepiej 2 – 3 godziny.
Ważne jest to, by psa nie przekarmiać – nadwaga i otyłość to choroby, które prowadzą do poważnych konsekwencji zdrowotnych. Nie warto więc karmić psa “na oko” bądź “bo jeszcze jest głodny”. Możemy przekroczyć jego zapotrzebowanie kaloryczne, a zwierzę będzie jadło dalej, bo karma mu smakuje. Nie powinno się dopuszczać do takich sytuacji.
Mówi się, że psy są bardzo inteligentnymi zwierzętami. Nie bez powodu – w psim mózg znajduje się ok. 430 milionów neuronów. Psy są przewodnikami osób niepełnosprawnych, a także ułatwiają pracę policji bądź podczas poszukiwań osób po katastrofach, np. po lawinach. Istnieje krzywdzący stereotyp mówiący o tym, że psy są agresywne. Są oczywiście rasy mniej łagodne, ale istnieją też bardzo spokojne, idealne przy dzieciach.
Psy są też zwierzętami, które szkoli się, by były przewodnikami osób niewidomych bądź niepełnosprawnych ruchowo. Pies sygnalizujący osoby niedosłyszącej bądź głuchej reaguje na dane dźwięki, dzięki czemu doprowadza osobę z wadą słuchu do konkretnego celu. Zwierzę, by pełnić taką funkcję, musi przejść specjalne szkolenie i zdać egzamin. Takimi szkoleniami zajmują się zwykle organizacje non-profit lub fundacje.
Psy do szkolenia na asystenta czy przewodnika wybiera się już, gdy są szczeniętami. Opiekun ma za zadanie nauczyć zwierzę podstawowych komend i obserwować, czy, być może, będzie się nadawał do tak odpowiedzialnej pracy w przyszłości. Drugim etapem szkolenia jest trafienie psa do rodziny zastępczej, w której jest uczony komend. Ta faza trwa około dwóch lat. Kończy się egzaminem, po którym pies dostaje certyfikat i może pomagać osobom niepełnosprawnym. Istnieje też trzeci etap szkolenia, w którym zwierzę uczy się już pracy z konkretną osobą.
Pies przewodnik ma pewne przywileje. Ze względu na swoje zadanie, może przebywać w miejscach, w których inne psy nie mogą być – w budynkach oraz w ich otoczeniu przeznaczonych na potrzeby edukacji, kultury, oświaty, administracji publicznej, wymiaru sprawiedliwości, opieki zdrowotnej, społecznych i socjalnych, turystycznych, sportowych, usługowych, obsługi pasażerów drogą lądową, powietrzną i wodną, obsługi bankowej, handlu i świadczenia usług pocztowych i innych, a także na plażach i kąpieliskach publiczne, w parkach narodowych i rezerwatach przyrody oraz w zakładach przetwórstwa lub obrotu żywnością oraz zakładach gastronomicznych.
Najczęściej wybieranymi rasami do bycia psem przewodnikiem są labradory bądź golden retrievery, ale w szkoleniach uczestniczą też psy innych ras – owczarki niemieckie czy border collie. Przewodnikami bądź psami asystującymi mogą być jednak wszystkie rasy, a nawet tzw. kundelki. Wymienione rasy cechują się jednak łagodnym usposobieniem, wiernością i tym, że szybko się uczą.
Inne szkolenie czeka psy, które będą pracować w policji. Ich zadaniami będzie np. szukanie narkotyków – węch tych zwierząt jest najlepszym środkiem do poszukiwań. Takie psy powinny być, w pewnym sensie, nieco bardziej agresywne. Mają bronić swojego opiekuna. Muszą mieć od roku do dwóch lat, być zdrowe i mieć predyspozycje do tych zadań. Psy pracujące w policji dostają atest, który ważny jest rok. Po tym czasie egzamin musi być powtórzony, by uprawnienia zostały przedłużone na kolejny rok.
Charakter psa zależny jest od jego rasy. Chihuahua, pies miniaturowy, to rasa, która jest pewna siebie, lojalna i łagodna w kontaktach z domownikami, ale ma bardzo dużo energii i chętnie się bawi – wystarczy mu niewiele przestrzeni. Jack Russel terrier to pies idealny dla aktywnej rodziny, z dziećmi, która weźmie go na bieganie czy rzucanie frisbee na wielkiej przestrzeni. Nie jest to jednak rasa dla ludzi bardzo zapracowanych czy leniwych. Cavalier king charles spaniel to rasa, która jest świetna dla rodzin z dziećmi – psy są zwykle spokojne i uległe, przystosują się. Owczarka niemieckiego nazywa się stróżem, bo jest niesamowicie lojalny.
Jak widać, ile ras, tyle cech charakterystycznych. Każdy przyszły właściciel powinien zastanowić się, jaka rasa pasuje do jego trybu życia i jakiej rasie będzie w stanie zapewnić najlepsze warunki. Dbać o psa, czyli wyprowadzać codziennie na spacery, w odpowiedni sposób karmić, nie zostawiać samego na zbyt długo, głaskać i poświęcać uwagę, a także troszczyć się o zdrowie, trzeba jednak niezależnie od jego rasy. W ten sposób zapewnimy mu długie życie i szczęście.
Zdrowie to podstawa – zarówno w przypadku nas, ludzi, jak i naszych pupili. Ważna jest profilaktyka i podejmowanie odpowiednich działań, jeśli pojawi się jakiś problem. Regularne wizyty u weterynarza są, jak regularne wizyty u lekarza, elementem dbania o zdrowie. Bardzo istotne są też obowiązkowe szczepienia, które sprawią, że części chorób uda się kompletnie uniknąć.
Psa należy obserwować, bo sam nie powie nam o tym, że coś go boli. Obserwacja powinna być częścią życia codziennego, a niepokojące zachowania od razu trzeba zgłaszać do weterynarza. Psy, jak ludzie, mają swoje nawyki i charakter. Jeśli coś się zmienia w zachowaniu pupila, jest to zwykle znak, że coś zmieniło. Gdy wiemy, co się zmieniło (np. w domu pojawiło się inne zwierzę), sprawa jest prosta. Jeśli jednak nie wiemy, może chodzić o zdrowie. Właściciela niepokoić powinna apatia zwierzęcia, większa niż zwykle senność, a także inne zachowania, które odbiegają od normy.
Psy należy, jak małe dzieci, zaszczepić. Zanim zaczniemy szczepić pupila, należy go odrobaczyć. Szczenięta odrobacza się w trzecim i w piątym tygodniu życia. Robi się to profilaktycznie, bo mogło dojść do zakażenia larwami glist przez łożysko matki jeszcze przed narodzeniem zwierzęcia. Szczepienia można zacząć wtedy, gdy zwierzę na pewno nie ma żadnych pasożytów i jest zdrowe.
Szczepienia psa należy rozpocząć najwcześniej w drugim miesiącu jego życia. Szczepienia są obowiązkowe. Według obowiązującego prawa, pies powinien być już zaszczepiony mając skończone 3 miesiące. Najważniejszym, podstawowym szczepieniem jest oczywiście to przeciw wściekliźnie. Jeżeli nie zaszczepimy naszego pupila na tę chorobę, możemy liczyć się z mandatem w wysokości 500 zł, który nałożony zostanie przez Powiatowy Inspektorat Weterynarii.
Szczepienia możemy podzielić na wczesne, standardowe oraz późne, w zależności od tego, kiedy są wykonywane. Szczepić nie można jedynie suk, które są w ciąży i psów chorych, a także tych, które negatywnie zareagowały na szczepionkę podaną w przeszłości.
Standardowy kalendarz szczepień psa:
Wścieklizna to choroba, która wymaga szczepienia przypominającego – wszystko jedno, kiedy zostanie wykonane to pierwsze, po 12 miesiącach musi zostać wykonane drugie. Termin szczepienia najlepiej skonsultować z lekarzem weterynarii, który najlepiej je dobierze, patrząc na kondycję psa i jego zachowanie.
Wścieklizna jest chorobą, która dotknąć może również nas, właścicieli psów. Jest nieuleczalna i bardzo dotkliwa, dlatego szczepienie na nią to podstawa. Mało mówi się jednak o nosówce, a to również bardzo niebezpieczna choroba, jedna z najgroźniejszych psich chorób zakaźnych. Na zachorowanie najbardziej narażone są szczenięta i psy starsze, ale nosówka może, tak naprawdę, dotknąć psa w każdym wieku. Wirus nosówki psów atakuje układ oddechowy, pokarmowy i nerwowy. Przebieg zależy od przypadku, zakażenie może być nawet bezobjawowe (w najlepszym przypadku), ale też może zakończyć się śmiercią pupila. Lepiej więc uniknąć niepotrzebnej, stresującej sytuacji i psa zaszczepić.
Na kontrolne wizyty u weterynarza warto wybierać się z psem w miarę regularnie, np. co pół roku. Lekarz oceni wtedy, czy wszystko jest dobrze, czy może trzeba wykonać dodatkowe badania. Mamy też wtedy okazję, by skonsultować ze specjalistą to, czy dieta zwierzaka jest prawidłowa oraz czy zapewniamy mu wystarczająco dobre warunki.
Ważne jest zwracanie uwagi na zachowanie psa. Wiele chorób somatycznych może wywoływać realne zaburzenia zachowania u psów, które właściciele mogą odbierać jako złośliwość. Psy nie są jednak z natury złośliwe, a swoim nieprawidłowym bądź odstającym od normy zachowaniem zwykle chcą coś zakomunikować. Niewłaściwa diagnoza nie tylko nie pozwoli na wyeliminowanie problemu w zachowaniu, ale także może bardzo zaszkodzić. Należy więc badać zwierzę. Nawet objawy wskazujące na problem psychologiczny mogą być w rzeczywistości wynikiem choroby.
Pies wiąże się z dużą ilością zmian i obowiązków. Należy pamiętać o prawidłowym karmieniu, odrobaczaniu, o wizytach u weterynarza, a także o szczepieniach. Według obowiązującego prawa, to właściciel odpowiada za wszelkie szkody, jakie wyrządzi jego pupil – zarówno wtedy, kiedy zniszczy czyjąś własność, jak i wtedy, kiedy kogoś pogryzie czy zrobi krzywdę.
Pies to żywe stworzenie, nie zabawka. Dobrze traktowany i zadbany odwdzięcza się jednak bezgraniczną miłością do właściciela i lojalnością. Należy więc dobrze się zastanowić, zanim kupi się psa z hodowli bądź zanim się go zaadoptuje. Każdy przyszły właściciel powinien zastanowić się również nad tym, jaka rasa pasuje do jego trybu życia i jakiej rasie będzie w stanie zapewnić najlepsze warunki. Według popularnego powiedzenia, pies to najlepszy przyjaciel człowieka. Jest to zwierzę wierne, lojalne i inteligentne. Obecnie istnieje naprawdę wiele ras, które różnią się od siebie różnymi cechami, że każdy jest w stanie wybrać psa dla siebie – spokojniejszego bądź żywszego, takiego, który lubi dzieci, mniejszego dla osób mieszkających w blokach…
Każdy wyjazd czy wakacje trzeba starannie zaplanować, psa nie należy zostawiać samego na całe dnie (oczywiście czasem trzeba, np. idąc do pracy, ale powinno się mieć to na uwadze i zwracać uwagę na to, by czas ten był jak najkrótszy). Psa nie można zostawić samego np. na noc – nie tylko będzie zły i nie będzie mógł załatwić potrzeb fizjologicznych, ale też, prawdopodobnie, zniszczy nam mieszkanie i będzie naprawdę smutny. Pies potrzebuje towarzysza, dobrze czuje się też przy innych zwierzętach.
Data udomowienia psa nie jest jasna, a naukowcy mają problem z dokładnym określeniem jej. Przyjmuje się jednak, że było to kilkadziesiąt tysięcy lat temu, a ich dalekim krewnym jest wilk, z którym mają wspólnego przodka. Badania na temat tego, kiedy pojawiły się pierwsze psy, nadal trwają, a naukowcy wciąż odkrywają dowody.
Ważne jest zwracanie uwagi na zachowanie psa. Większość psich chorób może wywoływać realne zaburzenia zachowania u psów, które właściciele mogą odbierać jako złośliwość. Psy nie są jednak z natury złośliwe, a swoim nieprawidłowym bądź odstającym od normy zachowaniem zwykle chcą coś zakomunikować. Trzeba obserwować zwierzę i słuchać takich komunikatów. Im wcześniej wykryje się problem, tym łatwiej będzie go przezwyciężyć.
Mogłoby się wydawać, że istnieje tyle obowiązków, praw i rzeczy, które właściciele psa muszą zrobić. Pies odwdzięcza się jednak czymś bezcennym, czego nie można w żaden sposób pokonać – miłością i wiernością. Prawda jest taka, że jeśli już przyzwyczaimy się do dbania o pupila, odpowiednie karmienie, wizyty u weterynarza i pilnowanie pupila wejdzie nam w krew i stanie się naszą drugą naturą.
